सहप्रवास ६
सहप्रवास ६ (गावातल्या वाड्यातल्या बैठकीच्या खोलीचा दर्शनी भाग. दोन मोठ्या खिडक्या.मध्ये विवेकानंदांचा एक फोटो. एका कोपर्‍यात एक अलमारी.शेजारी एक स्वच्छ बैठक आणि बैठं मेज. दोन खुर्च्या,एक आरामखुर्ची. या आरामखुर्चीत उमा बसलीय.डावा हात प्लॅस्टरमध्ये चक्क गळ्यात बांधलेला. दादा नाईक येरझारा घालताहेत..उमाचे वडील.उंच, गोरे,गंभीर,भारदस्त व्यक्तिमत्व.) दादा- उमा कसं आहे हाताचं आता? काल रात्रीसुद्धा चुळबुळत होतीस अंथरुणात. कितीदा येऊन बघून गेलो. आधीच रात्री नीट झोपतही नव्हतीस महिनाभर, आता जरा घडी बसतेय त्यात हा अपघात करून घेतलास. उमा-( बरीच क्षीण झाली आहे.चेहर्‍यावर व्यग्रतेच्या सावल्या.) हळुहळू शरीराचे ,मनाचे घाव भरत जातातच बाबा,निसर्गच आहे तो,पण झालंय असं की या खूप रिकामपणात स्वतःकडे बघायलाच घाबरलेय मी. आत्ताच पुरेपुरे वाटायला लागलंय आयुष्य.स्वतःला कोणत्या प्रयोजनाचं खेळणं देऊ मी बाबा? दादा- वेडी आहेस का उमा? बघ, असं असतं की एक उभारलेली मोहनगरी असते मनात.माणसं वर्षानुवर्षं रमून असतात म्हण किंवा अडकून असतात.असे प्रश्न विचारायची सवयच नसते त्यांना. उमा- मी तरी काय मागून घेतली ही सवय ?सारखे